Κλινική παρατήρηση στα σχολεία

Η κλινική παρατήρηση των παιδιών στο σχολικό τους περιβάλλον πραγματοποιείται από τους θεραπευτές του παιδιού και την επιστημονικά υπεύθυνη του κέντρου, όταν αυτό κρίνεται απαραίτητο, με σκοπό να παρατηρηθούν αντικειμενικά οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει το παιδί στο σχολείο, ο τρόπος με τον οποίο συναλλάσσεται με τα άλλα παιδιά και κοινωνικοποιείται και γενικότερα ο τρόπος προσαρμογής του παιδιού στο σχολικό περιβάλλον. Όπως αναφέρει η Πολυχρονοπούλου (2013), η διεθνής έρευνα έχει αποδείξει ότι οι πληροφορίες που μπορεί να συγκεντρώσει ο εκπαιδευτικός με τις τεχνικές της συστηματικής παρατήρησης είναι περισσότερες και πιο αξιόπιστες απ’ όσες συγκεντρώνονται με άλλους τρόπους, όπως για παράδειγμα με νευρολογικές και ψυχιατρικές εξετάσεις.

Οι τομείς, λοιπόν, που αξιολογούνται, αφορούν σε όλο το εύρος της ανάπτυξης του παιδιού και πιο συγκεκριμένα παρατηρείται:

  • Το μαθησιακό επίπεδο
  • Η προσοχή-συγκέντρωση
  • Η κοινωνική αλληλεπίδραση
  • Η αυτοεξυπηρέτηση
  • Η επικοινωνία
  • Η κατανόηση και εκτέλεση εντολών
  • Η ικανότητα παραμονής του παδιού σε οργανωμένη δραστηριότητα
  • Η συμπεριφορά προς συνομηλίκους και δασκάλους
  • Οι εκρήξεις θυμού
  • Οι αισθητηριακές ανάγκες
  • Τα ενδιαφέροντα

Μετά την πλήρη καταγραφή των δυσκολιών και της καθημερινότητας του παιδιού στην τάξη, γίνεται συζήτηση με την διεπιστημονική ομάδα και αποφασίζεται ο καλύτερος τρόπος διαχείρισης αυτών των καταστάσεων. Γίνεται λοιπόν αποκωδικοποίηση και προσδιορισμός του ατομικού πρωτοκόλλου επικοινωνίας, σχεδιασμός ενός υποστηρικτικού περιβάλλοντος, οργάνωση ενός προγράμματος εκπαίδευσης και καλλιέργειας συμπεριφορών και δεξιοτήτων και εφαρμογή εξατομικευμένων στρατηγικών παρέμβασης. Επομένως, από τη μία κάποιοι στόχοι ενσωματώνονται στο θεραπευτικό πρόγραμμα του παιδιού και από την άλλη δίνονται κατάλληλες οδηγίες στη δασκάλα και το συνοδό παράλληλης στήριξης του παιδιού και καταρτίζεται συγκεκριμένο σχέδιο παρέμβασης (πχ. αισθητηριακή δίαιτα, οπτικοί κανόνες, ημερήσιο δομημένο πρόγραμμα κτλ) ώστε να βελτιωθεί η εικόνα και η λειτουργικότητα του παιδού εν γένει και να επιτευχθεί καλύτερη γενίκευση των δεξιοτήτων που διδάσκεται στις ατομικές θεραπείες.